Liseliler beslenme çantanız var mı?

MEMURLAR- Babam seksenli yıllarda kasabamızın tek fabrikası olan seramik fabrikasında herkesin babası gibi işçi olarak çalışıyordu. Annem her sabah ona öğle yemeği için sefertası ile yemek hazırlardı. Sefertası şimdiki gençler bilmez, alimünyumdan kapaklı üst üste oturan 3 kaptan oluşurdu. Bu üç kap üsten tel gibi bir aparatla birbirine bağlanır ve üsten bir tutma yeri ile bir bütün oluştururdu. Çalışanlar bu sefertası ile öğle yemeklerini yanlarında götürürdü. Anneler de bu sefertasına akşamdan kalan veya yeni hazırladıkları yemekleri koyarlardı. Metal olmasının hikmetini ise çok sonraları öğrenecektim. Babalar bu metal kaptaki yiyecekleri isterlerse iş yerlerinde ısıtıp öyle de yiyebiliyorlardı.

Şimdilerde imkânlar gelişti, nerede ise hemen her iş yerinde öğle yemek çıkıyor. Çalışanlar da sıcak, daha sağlıklı yemek yeme imkânına kavuşuyor.

İlkokul ve lise yıllarımda biz öğrencilerin yanlarına öğle yemeği götürme gibi bir derdimiz yoktu. Niye mi? Çünkü okullarda öğle arası en az 1 saat olurdu. Bizler bu arada öğle yemeği ihtiyacımızı rahatlıkla karşılayabiliyorduk. Mahallemizin ilkokulundaki çocuklar öğle yemeği için evlerine dağılırdı. Aynı şekilde ilçemizin tek lisesi ve tek ortaokulundan öğle arası verildiğinde öğrenciler evlerine gider ve öğle yemeklerini yerdi. Heyhaat şimdilerde bu köprülerin altından çok sular aktı geçti. Zamanla ihtiyaçlar, imkânlar ve maalesef alışkanlıklar da değişti.

Büyükler “Eskiye rağbet olsa bit pazarına nur yağardı.” demişler. Bu atasözümüzü niye hatırlattım? Efendim ben eskiye özlem duyan, “Nerde o eski günler?” diye hayıflanan bir kimse değilim. Sadece bir durum tespiti yapıp, eski günlerdeki alışkanlıklarımızı, kültürümüzü hatırlattım. Asıl mevzumuz olan bu günkü okullarımızda, özellikle de liselerdeki beslenme alışkanlıklarımıza ve doğru bulmadığım yeni gelişen duruma dikkatinizi çekmek istiyorum.

Ekrem Aytar'ın yazısının tamamını okumak için TIKLAYIN